Karol Borchardt był synem Hilarego Borchardta, carskiego lekarza wojskowego i Marii z Raczkiewiczów Borchardtowej, urzędniczki; oboje pochodzili z Litwy. Rok po urodzeniu, matka zabiera go ze sobą i wyjeżdża do Paryżu.
Po powrocie w 1911 do kraju, z matką mieszkali w Wilnie, na ulicy Zawalnej (obecnie Pylimo) gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej, a potem do Gimnazjum Humanistycznego im. Adama Mickiewicza.
Wakacje Karol spędzał u ciotecznej babki Michaliny Łukaszewiczowej, zamieszkałej w majątku Bykówka, leżącym przy oszmiańskim trakcie nieopodal Miednik.
W wieku 15 lat nasz bohater bierze udział jako ochotnik w wojnie polsko-bolszewickiej, walczył w Szóstym Pułku Piechoty grupującym harcerzy. Za bohaterską postawę w wojnie w 1920 roku otrzymuje Krzyż Walecznych. W 1924 roku zdał maturę i wstąpił na Wydział Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Rok później rozpoczyna naukę w Szkole Morskiej w Tczewie, którą kończy w roku 1928. 26 grudnia 1928 poślubił pilotkę Karolinę Iwaszkiewiczównę, z którą miał córkę. Małżeństwo nie było jednak udane. Borchardt pływał na transatlantyckich statkach, jeden z nich przez chwilę nosił nazwę „Lithuania”, następnie statek zmienił nazwę na „Kościuszko.
W 1936 roku otrzymał dyplom kapitana żeglugi wielkiej. W 1938 r. rozpoczął pracę w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni, obejmując stanowisko zastępcy komendanta żaglowca szkolnego Dar Pomorza.
Na początku Drugiej Światowej Karol wojny zostaje starszym oficerem polskiego flagowego statku pasażerskiego MS Piłsudski, do niego należała nawigacja i kierowanie całym zespołem ludzkim. Statek jednak zostaje storpedowany (lub wpływa na minę) u brzegów Anglii w listopadzie 1939 r. Podczas ewakuacji z tonącego “Piłsudskiego” Borchardta przygniotła szalupa, uszkadzając mu kręgosłup.
Wraca do zdrowie i zostaje starszym oficerem kolejnego transatlantyka, MS Chrobry, bierze udział w kampanii norweskiej, w 1940 r. przeżył jego zbombardowanie i zatopienie, i tego statku. W 1949 roku wraca do kraju na pokładzie statku MS Batory, pełniąc funkcję starszego oficera. Niestety dłuższy czas nie mógł otrzymać pracy, miał zakaz pływania. Przed aresztowaniem uratowały go wielka wiedza i umiejętność nauczania przedmiotów niezbędnych w kształceniu kadr morskich, których w Polsce brakowało.
W Polsce pracował jako wykładowca na uczelniach, został pisarzem książek marynistycznych, najbardziej znaną z nich jest książka „Znaczy kapitan”. Karol Borchardt zmarł w 1986 roku i został pochowany na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
Fot. archiwum Ewy Ostrowskiej
Fot. marynistyka.org
Film „Kapitan własnej duszy”
Fot. Narodowe Archiwum Cyfrowe
